آقای خامنه ای به یاد می آورد که در سال 1343 به خانه حاج شیخ مجتبی قزوینی رفت؛ رفت که رضایت او را برای گذاشتن امضایش پای اعلامیه ای بگیرد. آقای قزوینی اعلامیه را خواند. پسندید. گفت که امضاء می کنم، اما دیگر آقایان خواهند گفت فلان جای اعلامیه اشکال دارد و چون قزوینی امضا کرده و دیگر امکان تغییر دادن آن نیست، امضاء نخواهند کرد؛ بهانه میگیرند و امضاء نمی کنند.

توصیه کرد اعلامیه را ابتدا به آنان نشان دهد، کم و زیاد کند، امضاءها را بگیرد؛ نام و امضاء او پای این اعلامیه محفوظ است. حتی توصیه کرد ابتدا نزد فلان عالم نبرد؛ او امضا نمی کند و نخواهد گذاشت دیگران هم امضاء کنند. و گفت که از آقایان میرزاجوادآقا تهرانی و حسنعلی مروارید شروع کند. 

حاج شیخ مجتبی قزوینی برای اندک مبارزان شهر مشهد منشأ امید و دلگرمی بود. او دردل و گلایه ها را می شنید، و از نفوذ و رکود و دلسردی به جان آنان جلوگیری می کرد.

کتاب شرح اسم، زندگی نامه آیت الله سیدعلی حسینی خامنه ای (1318-1357) ص 202

استاد محمدرضاحکیمی در وصف ایشان می فرمایند:

عالم ربّانی، متألّه قرآنی، جوهر روحانی، مربّی بزرگ، متعقّل سترگ، جامع معقول و منقول، حضرت شیخ مجتبی قزوینی خراسانی از «متالهان زبده قرآنی» در سده پیشین است. وی سومین کس از سه رکن بزرگ «مکتب تفکیک» است در سده چهاردهم هجری قمری. 

پانوشت: وقتی جنس انسان از اخلاق و ایمان باشد در بالاترین درجات اختلاف مشرب علمی با حضرت امام خمینی(رحمة الله علیه) چنین در مقابل حرکت عمومی اسلام خاضع بودند. قابل توجه علمایی که به زور سایت و مطبوعه و ماهواره می خواهند راه امام خمینی را ادامه دهند.